Bahnhof Dornbirn TR

Dornbirn üzerinden yapacağımız İnsan hikayelerinin izlerinin peşine düşeceğimiz bu gezintiye Hoşgeldiniz! Bu yazıda Dornbirn’deki Göçmenlik konusunda bilimsel bir metin okuyacaksınız, fakat aynı zamanda kişisel ilişkilerle kurulu bir metin. Türk Misafir İşçiler Vorarlberg’e olan yolculuklarında başına gelenleri anlatacaklar:

 Tren İstasyonu/ Hasret / Geliş

Trabzon/İstanbul/Dornbirn. Ailemi arkamda bırakmak zorunda kaldığımı düşündükçe, her seferinde göz yaşlarına boğuluyorum. Eşim o zamanlar annem ve babamla birlikte kalıyordu. Anne ve Babalarımız o zamanlar geride bırakmak zorunda olduğumuz eşlerimiz ve çocuklarımıza göz kulak olmakla yükümlüydüler. Şimdi bütün bunlar, yani gençlik yıllarımızda düğünden hemen sonra bavullarımızı, diline ve kültürüne yabancı olduğumuz bir başka ülkeye gtmek için toplamamız, doğru gelmeyebilir. Köyden „dolmuşla“ Trabzona geçtim, ordan da yine otobüsle İstanbul’a. Son günü düşündükçe göz yaşlarım yanaklarımdan süzülüyor. Bizlerde uzun yola çıkacak olanlarla vedalaşmak gibi bir gelenek var. Hemen hemen köyun yarısı beni son kez görmek ve bizim „Helalleşmek“ dediğimiz geleneği yerine getirmek için toplanmıştı. Diğer vedalaşma geleneklerimizden birisi de gidenin arkasından bir kova su dökmek. (Bu gelenek Şamanlardan gelmekte ve bugün halen yerine getiriliyor) İstanbul’a varır varmaz pazara gittik, zira yolculuk için erzak ve Türkiye’nin lezzetleri olmazsa olmazdı. Bunu Vorarlberg’de bulmanız zor. Sucuk, peynir, ekmek ve baharatlar - ve daha fazlası birlikte götürülebilirdi. Pek tabiki Türk Edebiyatından da ülkemize dair okumak için aldığımız şeyler, bavulumuzun parçalarından bazılarıydı. Fotoğraflar ve küçük bir Türk Bayrağı da neden Avusturya’ya geldiğimi bana daima hatırlatıyordu.

www.stadtarchiv.dornbirn.at/menschenspuren
www.vielfaltenarchiv.at/menschenspuren